Koń andaluzyjski

Koń andaluzyjski to duma i radość hiszpańskich hodowców koni. W jego ojczyźnie mówi się o nim „Pura Raza Española”, co oznacza „czysta rasa hiszpańska”. Andaluzyjczyk to niezbyt wysoki koń o ognistym temperamencie, pięknym chodzie i przyjemnym charakterze.

Historia:
Prawdopodobnie przodkiem konia andaluzyjskiego był dziki kuc Sorraia – niewielki konik przypominający tarpana i konia Przewalskiego, obecnie niestety bardzo rzadko spotykany (jedno stado żyje na wolności w Portugalii). Konik ten został skrzyżowany z końmi berberyjskimi i arabskimi. W XV wieku trzy klasztory kartuzów rozpoczęły hodowlę koni andaluzyjskich. Mnisi do zadania podeszli nadzwyczaj poważnie – bronili czystości rasy tak zaciekle, że katolikom, których hodowle oddalały się od narodowego ideału, grozili ekskomuniką. Mnichom nie przeszkodził nawet okres panowania Filipa III, który nakazał krzyżować konie andaluzyjskie z noryckimi. Zakonnicy z Jerez ukryli część wspaniałych ogierów i klaczy czystej rasy hiszpańskiej i w ten sposób uchronili je przed zanieczyszczeniem genów.

W XVI i XVII wieku rasa została doceniona w całej Europie. Andaluzyjczyki stały się protoplastami wielu innych ras gorącokrwistych (między innymi koni pełnej krwi angielskiej, koni neapolitańskich, kladrubskich, lipicańskich). Gdy Hiszpanie podbili Nowy Świat, na tereny dzisiejszych Ameryk trafiły także konie andaluzyjskie. To im zawdzięczają obecny pokrój rasy Appaloosa, Pinto, Quarter Horse i wiele innych.

Obecnie największe i najsławniejsze hodowle koni Pura Raza Española mieszczą się w regionie Jerez de la Frontera, gdzie od 1973 roku znajduje się siedziba Królewsko-Andaluzyjskiej Szkoły Jazdy.

Wygląd:
Koń andaluzyjski mierzy 155-165 cm w kłębie. Jest koniem muskularnym, zwięzłej budowy, o dość ciężkiej, krępej kłodzie, ale smukłych, suchych kończynach. Jego szyja jest mocna i wysoko osadzona, pięknie wygięta. Głowa szlachetna, o prostym lub garbonosym profilu. Oczy bystre, żywe, z długimi rzęsami. Uszy małe i ruchliwe. Łopatki ukośne, grzbiet o harmonijnej linii. Kończyny suche, delikatne, o krótkich nadpęciach. Kopyta niewielkie.

Najczęstsze jest umaszczenie siwe, ale występuje też kare, gniade i bułane. Charakterystyczną cechą andaluzyjczyków jest długa, gęsta, powiewająca grzywa i taki sam ogon.

Charakter:
Koń andaluzyjski jest koniem wrażliwym, mocno przywiązującym się do człowieka. Odznacza się inteligencją, przyjemnym, łagodnym charakterem i ognistym temperamentem. Jest wytrzymałym i mało wymagającym wierzchowcem.

 
Użytkowanie:
Koń andaluzyjski jest nieodłączną częścią parad podczas hiszpańskich świąt narodowych. Konie te biorą często udział w konkursach ujeżdżania oraz konkursach westernowych. Są doskonałymi wierzchowcami sportowymi, paradnymi i rekreacyjnymi. Hiszpanie powtarzają, że jeśli jeździec choć raz dosiądzie konia andaluzyjskiego, już nigdy nie znajdzie lepszego.

I na koniec kilka zdjęć: