Koń andaluzyjski

Koń andaluzyjski to duma i radość hiszpańskich hodowców koni. W jego ojczyźnie mówi się o nim „Pura Raza Española”, co oznacza „czysta rasa hiszpańska”. Andaluzyjczyk to niezbyt wysoki koń o ognistym temperamencie, pięknym chodzie i przyjemnym charakterze.

Historia:
Prawdopodobnie przodkiem konia andaluzyjskiego był dziki kuc Sorraia – niewielki konik przypominający tarpana i konia Przewalskiego, obecnie niestety bardzo rzadko spotykany (jedno stado żyje na wolności w Portugalii). Konik ten został skrzyżowany z końmi berberyjskimi i arabskimi. W XV wieku trzy klasztory kartuzów rozpoczęły hodowlę koni andaluzyjskich. Mnisi do zadania podeszli nadzwyczaj poważnie – bronili czystości rasy tak zaciekle, że katolikom, których hodowle oddalały się od narodowego ideału, grozili ekskomuniką. Mnichom nie przeszkodził nawet okres panowania Filipa III, który nakazał krzyżować konie andaluzyjskie z noryckimi. Zakonnicy z Jerez ukryli część wspaniałych ogierów i klaczy czystej rasy hiszpańskiej i w ten sposób uchronili je przed zanieczyszczeniem genów.

W XVI i XVII wieku rasa została doceniona w całej Europie. Andaluzyjczyki stały się protoplastami wielu innych ras gorącokrwistych (między innymi koni pełnej krwi angielskiej, koni neapolitańskich, kladrubskich, lipicańskich). Gdy Hiszpanie podbili Nowy Świat, na tereny dzisiejszych Ameryk trafiły także konie andaluzyjskie. To im zawdzięczają obecny pokrój rasy Appaloosa, Pinto, Quarter Horse i wiele innych.

Obecnie największe i najsławniejsze hodowle koni Pura Raza Española mieszczą się w regionie Jerez de la Frontera, gdzie od 1973 roku znajduje się siedziba Królewsko-Andaluzyjskiej Szkoły Jazdy.

Wygląd:
Koń andaluzyjski mierzy 155-165 cm w kłębie. Jest koniem muskularnym, zwięzłej budowy, o dość ciężkiej, krępej kłodzie, ale smukłych, suchych kończynach. Jego szyja jest mocna i wysoko osadzona, pięknie wygięta. Głowa szlachetna, o prostym lub garbonosym profilu. Oczy bystre, żywe, z długimi rzęsami. Uszy małe i ruchliwe. Łopatki ukośne, grzbiet o harmonijnej linii. Kończyny suche, delikatne, o krótkich nadpęciach. Kopyta niewielkie.

Najczęstsze jest umaszczenie siwe, ale występuje też kare, gniade i bułane. Charakterystyczną cechą andaluzyjczyków jest długa, gęsta, powiewająca grzywa i taki sam ogon.

Charakter:
Koń andaluzyjski jest koniem wrażliwym, mocno przywiązującym się do człowieka. Odznacza się inteligencją, przyjemnym, łagodnym charakterem i ognistym temperamentem. Jest wytrzymałym i mało wymagającym wierzchowcem.

 
Użytkowanie:
Koń andaluzyjski jest nieodłączną częścią parad podczas hiszpańskich świąt narodowych. Konie te biorą często udział w konkursach ujeżdżania oraz konkursach westernowych. Są doskonałymi wierzchowcami sportowymi, paradnymi i rekreacyjnymi. Hiszpanie powtarzają, że jeśli jeździec choć raz dosiądzie konia andaluzyjskiego, już nigdy nie znajdzie lepszego.

I na koniec kilka zdjęć:

 

Koń czystej krwi arabskiej

Historia i legendy: 

Pochodzenie koni arabskich owiane jest tajemnicą. Istnieje na ten temat wiele legend, ale jedyne, co tak naprawdę wiadomo, to że rasa liczy sobie co najmniej 2500 lat, co czyni ją najstarszą rasą koni na świecie.

Najpiękniejsza legenda dotycząca powstania rasy brzmi następująco: "Wtedy wziął Bóg garść południowego wiatru, tchnął w niego oddech i stworzył konia. Rzekł do niego: imię twoje jest arabskie, dobro jest związane z twoją grzywą, zdobycz - z twoim grzbietem. Wybrałem ciebie spośród wszystkich zwierząt jucznych i zrobiłem z twojego pana - twojego przyjaciela; dałem ci siłę do lotu bez skrzydeł".

Inne legenda mówi, że konie arabskie to potomkowie pięciu klaczy Mahometa. Pewnego razu Mahomet postanowił wypróbować swoje konie odmawiając im przez cały dzień dostępu do wodopoju i pozwalając, by przez cały dzień cierpiały pragnienie. Następnie otworzył zagrodę i kazał trąbić sygnał wzywający do boju. Wszystkie zwierzęta w dzikim galopie popędziły do wodopoju, a jedynie pięć klaczy stawiło się na rozkaz Mahometa nie zaspokoiwszy pragnienia. Klacze te nosiły imiona Hadbah, Saglavi, Kuhejlan, Hamdani i Abajah. Mahomet uczynił je pramatkami koni czystej krwi arabskiej. Hodowlę koni arabskich podniósł do obowiązku religijnego, a swoim zwolennikom wypełniającym ten rozkaz obiecywał nagrodę w niebie: "Im więcej ziaren jęczmienia dasz swojemu koniowi, tym więcej grzechów będzie ci odpuszczone".

Nie wiadomo, czy legenda ma cokolwiek wspólnego z rzeczywistością, wiadomo natomiast, że przez ponad 1000 lat Beduini udoskonalali rasę konia czystej krwi arabskiej poddając zwierzęta surowej selekcji. Stworzyli ten sposób konia, któremu w pięknie i harmonii nie dorównuje żaden inny. Arabowie swoje konie traktowali jak członków rodziny, w ciężkich warunkach pustyni bezwzględnie polegali na sobie nawzajem. Tę zależność i przywiązanie najlepiej ukazuje stare arabskie przysłowie mówiące: "Niech głodują i odczuwają pragnienie moje dzieci, ale nigdy mój koń".

Wygląd:
Koń arabski wyróżnia się charakterystycznym szkieletem: ma zaledwie 16 par żeber, 5 kręgów lędźwiowych i 16 kręgów ogonowych. Dzięki temu jego grzbiet jest krótki i lekko wklęsły, zad prosty, ogon wysoko osadzony. Głowa araba jest mała, krótka, delikatna, o charakterystycznym wklęsłym profilu, między oczami widnieje trójkątna wypukłość, tzw. jibbah. Chrapy miękkie, szerokie. Szyja długa, pięknie wygięta, elegancka. Grzywa i ogon jedwabiste. Kończyny długie, szczupłe, suche, o wydanych stawach, skośnych pęcinach, bez szczotek. Kopyta zdrowe, o twardym rogu, ładnie uformowane. Dopuszczalna wysokość w kłębie wynosi 144-152 cm, ale araby mogą być też mniejsze, zależnie od regionu pochodzenia, jakości pastwisk, itp.

Konie arabskie czystej krwi, zgodnie z arabską tradycją, klasyfikowane są na pięć linii, pochodzących od pięciu klaczy Mahometa. Kuhejlan uważane są za najbardziej rasowe, a choć nazwa ta oznacza "czarną antylopę", konie te są zazwyczaj gniade lub skarogniade. Linia Saglavi odznacza się urodą i elegancją, oraz siwą maścią. Ród Abajah nie jest aż tak ładny, ale za to bardzo wytrzymały, a jego przedstawiciele mają zazwyczaj maść kasztanowatą. Pozostałe dwie linie to konie szybkie, różnych maści. Niezwykle rzadko spotyka się konie czystej krwi arabskiej o maści całkowicie karej.

Charakter:
Araby odznaczają się żywym temperamentem, są jednak końmi łagodnymi, podatnymi na szkolenia, łatwymi w ułożeniu. Są inteligentne, pozytywnie nastawione do ludzi, przywiązane do swojego pana. Nie lubią samotności, nie powinno się ich zostawiać samych w stajni czy na wybiegu, a jeździć tylko w weekendy. Potrzebują ciągłego kontaktu z człowiekiem, w innym przypadku stają się osowiałe, brakuje im energii. Nie są wymagające.

Wykorzystanie:
Poza klasycznym pięknem, które reprezentuje koń arabski, warto pamiętać, że jest to również koń użytkowy. W przeszłości używany był jako koń bojowy, umożliwiał wojownikom pokonywanie dużych dystansów. Pomimo lekkiej budowy, bywał wykorzystywany nawet jako koń roboczy. Obecnie przoduje w dyscyplinie rajdów długodystansowych, wyścigów czy w klasach "pleasure" (w rekreacji). Coraz więcej koni arabskich pojawia się w klasach western, w ujeżdżeniu i skokach. Są to bowiem konie bardzo wszechstronne, inteligentne oraz chętne do nauki i pracy.

I na koniec kilka zdjęć tych pięknych koni :) :